Κωνσταντῖνος Καβάφης, στοχασμοί σ’ἐπιλεγμένα, πρῶτο μέρος

Κωνσταντῖνος Καβάφης, στοχασμοί σ’ἐπιλεγμένα, πρῶτο μέρος

(τὸ σχέδιο τοῦ Καβάφη εἶναι τοῦ Γιάννη Κεφαλληνοῦ) μὲ τὴν συνεργασία τῶν: Simone Brousseau, Ἀντιγόνης Ἠλιάδη, Γιώργου Καρύπη, Ἕλλης Παναγιώτου α) Στὸ πρῶτο μέρος ἀνθολογοῦνται τὰ ποιήματα: “Οὐκ ἔγνως”, “Ἡ σατραπεία”, “Στὰ 200 π.Χ.”, “Ὀροφέρνης”, “Ὁ Ἰουλιανὸς ὁρῶν ὀλιγωρίαν”, “Ἡ πόλις”, “Ἀπ’ τὲς ἐννιά..”, ἀσχολίαστη ἀναφορὰ γίνεται στὸ “Φωνὲς” β) Παραλείπονται πασίγνωστα βιογραφικὰ στοιχεῖα καὶ…

Σταύρωση, θάνατος κι ἀνάσταση στὴν ἑλληνική ποίηση

Σταύρωση, θάνατος κι ἀνάσταση στὴν ἑλληνική ποίηση

  Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδοῦλα τῆς καρδιᾶς μου, πουλάκι τῆς φτωχειᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου, πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς πού κλαίω καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γροικᾶς τά πού πικρά σοὺ λέω; Γιόκα μου, ἐσὺ πού γιάτρευες κάθε παράπονό μου, πού μάντευες τί πέρναγα κάτου απ’  τὸ τσίνορό…

Πάντοτε ἡ λύπη τὶς φρουρές ἐξευτελίζει..

Πάντοτε ἡ λύπη τὶς φρουρές ἐξευτελίζει..

  «Ὅσο πρωὶ κι ἂν σηκωθοῦμε μᾶς προλαβαίνει ἡ λύπη μας» (Ἡ μεγάλη ἔρημος, 1962) Ποτὲ δὲν πίστευα ἰδιαίτερα στὸ ἐκ γενετῆς ποιητικὸ ταλέντο, (ἴσως καὶ νὰ ὑπάρχει, μὰ πόσο σπάνιο στοὺς αἰῶνες!..), ἀλλὰ τὰ τελευταῖα χρόνια πείθομαι ὅλο καὶ περισσότερο πὼς πίσω ἀπὸ κάθε γνήσιο καὶ σημαντικὸ ποιητὴ ὑπάρχουν χιλιάδες ὧρες ποιητικῆς ἄσκησης. Δὲν…

Κι ἔτσι, τ’ ἀγαπημένο μας ταξίδι ἀπαρατήσαμε..

Κι ἔτσι, τ’ ἀγαπημένο μας ταξίδι ἀπαρατήσαμε..

Ὁμολογῶ πὼς τὸν ποιητὴ Τεῦκρο Ἀνθία, (1903-1968, γέννηση στὸ χωριὸ Κοντέα τῆς Ἀμμόχωστου, πραγματικὸ ὄνομα Ἀνδρέας Παύλου), τὸν γνώριζα λίγο ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα ποιήματα σὲ ἀνθολογίες, περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἐκτενή κριτική του στὸ ἔργο τοῦ Καρυωτάκη (περισσότερο στὸν ἴδιο τὸν Καρυωτάκη, ἀλλὰ αὐτὸ θὰ τὸ δοῦμε παρακάτω…), ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ συνέχειες στὴν ἐφημερίδα “Ὑπαλληλική”, ἐπίσημο…

Μικρό ἀφιέρωμα στὸν ποιητή Ντέμη Κωνσταντινίδη

Μικρό ἀφιέρωμα στὸν ποιητή Ντέμη Κωνσταντινίδη

(Πέρασαν κιόλας τρία γεμάτα χρόνια ἀπὸ τὴν δημοσίευση αὐτῆς τῆς κριτικῆς παρουσίασης στὸ παλαιό ἱστολόγιο. Σήμερα, στὸ πλαίσιο τῆς “μετακόμισης” σὲ νέο δικτυακό χώρο, ἀναδημοσιεύουμε τὸ κείμενο – ὁπωσδήποτε με μικρές διορθώσεις και λίγες προσθήκες ποιημάτων καὶ σχολίων πρὸς τὸ τέλος τοῦ κειμένου. Ἐπιπλέον ἔχουν γίνει κάποιες περικοπές ἀπὸ τὸ ἀρχικό κείμενο, προκειμένου νὰ αποφύγουμε…

Χάσαμε τὴν ψυχή μας στοὺς συνωστισμούς..

Χάσαμε τὴν ψυχή μας στοὺς συνωστισμούς..

Χρόνια πρίν, ὅταν παιδὶ ἀκόμη ἔβλεπα τὰ ἀπομεινάρια τῆς παλιᾶς Ἀθήνας νὰ ἐξαφανίζονται, (μοιάζουν νὰ ἔχουν περάσει αἰῶνες…), ὑπῆρχε ἕνας μεσήλικας στὴ γειτονιὰ ποὺ συνήθιζε νὰ περπατᾷ μὲ τὶς ὧρες τὰ σοκάκια καὶ νὰ μονολογεῖ – φαινόμενο τότε σπάνιο καὶ δεῖγμα διαταραχῆς. Χάθηκε, τὴ μέρα ποὺ κατεδαφίστηκε καὶ ἡ τελευταία μαρμαρόκτιστη κατοικία ἀπὸ τὴν περιοχὴ καὶ…

Ἀναζητῆστε τα μωρέ ἐκεῖνα ποὺ ἀξίζουν..

Ἀναζητῆστε τα μωρέ ἐκεῖνα ποὺ ἀξίζουν..

(Τὸ κείμενο δὲν εἶναι ἀναλυτική παρουσίαση τοῦ Κώστα Μόντη, ἁπλῶς μὶα μικρή εἰσαγωγή στην ποίησή του, γιὰ τὸ μέλλον ἔχει ἤδη προγραμματιστεί μία ἀναβάθμιση τοῦ ἄρθρου μὲ ἐπιπλέον ποιήματα καὶ κρίσεις γιὰ τὸ ἔργο του. Τὸ ἄρθρο ἔχει δημοσιευθεί πρὶν ἀπὸ ἕναν περίπου χρόνο στὸ παλαιό ἱστολόγιο καὶ γι’αὐτό θὰ βρεῖτε ἀναφορές ανεπίκαιρες, ὅπως ἐκείνη…

Ἄ! γέροντα, ξεμυαλίστηκες καὶ σὺ γιὰ μιὰν Ἑλένη..

Ἄ! γέροντα, ξεμυαλίστηκες καὶ σὺ γιὰ μιὰν Ἑλένη..

«Γιούχα καὶ πάντα γιούχα τῶν πατρίδων!» (Κωστῆς Παλαμᾶς, «Τὸ πανηγύρι τῆς Κακάβας») (Ἀναδημοσίευση παλαιότερου ἄρθρου ἀπό παλαιό ἱστολόγιο καὶ “χίμαιρα”- ἐδῶ πολυτονισμένο) Ἃς εἴμαστε εἰλικρινεῖς ἀπὸ τὴν ἀρχή. Γιὰ τοὺς περισσότερους ἀπὸ ἐμᾶς, ὁ Παλαμᾶς μοιάζει πολὺ μὲ τὸ παλαιὸ δακτυλίδι τῆς προγιαγιᾶς μας, ἐκεῖνο τὸ τεράστιο, τὸ παλαιικό, τὸ καταπράσινο. Πάει καιρὸς ποὺ δὲν…

Ἡ σφαῖρα τῆς Πρέβεζας ἀκόμη ταξιδεύει..

Ἡ σφαῖρα τῆς Πρέβεζας ἀκόμη ταξιδεύει..

(τὸ κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στὸ παλαιό ἱστολόγιο, καθὠς και στὸ πρῶτο τεῦχος τῆς “χίμαιρας” – ἐδῶ ἀναδημοσιεύεται μὲ ελάχιστες διορθώσεις καὶ σὲ πολυτονική γραφή) «Ὁ Καρυωτάκης σὰν μορφὴ εἶναι ἄγνωστος. Ἄγνωστος ἀπὸ ὅσα ἔγραψαν οἱ βιογράφοι του… ἄγνωστος ἀπὸ ὅσα ὁ ἴδιος αὐθεντικὰ ἔχει πεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του… ἄγνωστος ἀπὸ τὶς φωτογραφίες του. Ὅσο τὶς…

Γιώργος Σαραντάρης, ο φίλος μιάς άλλης χαράς…

Γιώργος Σαραντάρης, ο φίλος μιάς άλλης χαράς…

Ὡσότου, φτάνει ἕνας ἄνεμος παράξενος -κανεὶς δὲ ξέρει πότε κι ἀπὸ ποὺ ξεκινᾶ– μᾶς ρίχνει κάτω μ᾿ ὅλες μας τὶς ρίζες στὸν ἀέρα. Γιὰ λίγο ἀκόμα μὲς στὴ φυλλωσιά μας κάθεται κρυμμένο -νὰ πεῖ μία τρίλια του στὴ νύχτα ποὺ ἔρχεται- ἕνα πουλί. (Τὸ κείμενο εἶναι μονοτονισμένο) Δεν είναι Σαραντάρης. Είναι Μελισσάνθη, η τελευταία που…