Ὁ ἀναρχικός στοχασμός στήν ποίηση, μέρος δεύτερο

Ὁ ἀναρχικός στοχασμός στήν ποίηση, μέρος δεύτερο

( Οἱ σημειώσεις για το κείμενο, ὁπως καί οἱ ποιητές πού ἀνθολογοῦνται καί στά δύο μέρη τού ἀφιερώματος, άναφέρονται στήν ἀρχή τοῦ πρώτου μέρους πού μπορεῖτε νά δεῖτε ἐδῶ) Ἕνα ποίημα τοῦ Ἀλέξανδρου Μπάρα πού ἐπίσης ἔχωμε παρουσιάσει ἀρκετές φορές, εἶναι το “Ἡ Κλεοπάτρα, ἡ Σεμίραμις κ’ ἡ Θεοδώρα”. Ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι πολύ γνωστό, μά…

Ἡ (ἀνύπαρκτη) πνευματικότητα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας

Ἡ (ἀνύπαρκτη) πνευματικότητα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας

Γιὰ ἀνάγνωση μὲ μουσική ὑπόκρουση… (Ἐκτενῆ ἀποσπάσματα ἀπὸ ἀφιέρωμα γιὰ τὸ 2ο τεῦχος τῆς χίμαιρας, μὲ ἐπικαιροποιημένα στοιχεῖα – κατὰ μία ἔννοια τὸ σημερινὸ κείμενο μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ μία συνέχεια ἢ ἕνα συμπλήρωμα σὲ ἐκεῖνο γιὰ τὰ βιβλιοπωλεῖα. Ὅσα ὀνόματα ἀναφέρονται στὸ κείμενο εἶναι ἐνδεικτικά παραδείγματα ποὺ καταδεικνύουν χαρακτηριστικά τῆς πλειονότητας. Ἀνθολογοῦνται μὲ ἕνα ἤ…

Ποῦ πᾶς ποιητά μου μὲ τέτοιον καιρό, μέρος δεύτερο..

Ποῦ πᾶς ποιητά μου μὲ τέτοιον καιρό, μέρος δεύτερο..

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ (Γιὰ ἐκεῖνον ποὺ θὰ παραξενευθεῖ ἀπὸ τὶς ἐναλλαγὲς ὕφους στὸ ἄρθρο ποὺ ἀκολουθεῖ, θὰ πρέπει νὰ ἐνημερώσουμε ὅτι σήμερα δημοσιεύουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ μία συζήτηση ποὺ ἔγινε πρὶν ἀπὸ ὀκτὼ περίπου χρόνια, στὸν φιλόξενο χῶρο τοῦ «la poesie du monde», ἑνὸς βραχύβιου συλλόγου ἑλλήνων φοιτητῶν ποὺ πλέον σήμερα  ἔχει διαλυθεῖ, ἀλλὰ στὴν σύντομη ζωὴ…

Σταύρωση, θάνατος κι ἀνάσταση στὴν ἑλληνική ποίηση

Σταύρωση, θάνατος κι ἀνάσταση στὴν ἑλληνική ποίηση

  Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδοῦλα τῆς καρδιᾶς μου, πουλάκι τῆς φτωχειᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου, πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς πού κλαίω καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γροικᾶς τά πού πικρά σοὺ λέω; Γιόκα μου, ἐσὺ πού γιάτρευες κάθε παράπονό μου, πού μάντευες τί πέρναγα κάτου απ’  τὸ τσίνορό…

Ἄ! γέροντα, ξεμυαλίστηκες καὶ σὺ γιὰ μιὰν Ἑλένη..

Ἄ! γέροντα, ξεμυαλίστηκες καὶ σὺ γιὰ μιὰν Ἑλένη..

«Γιούχα καὶ πάντα γιούχα τῶν πατρίδων!» (Κωστῆς Παλαμᾶς, «Τὸ πανηγύρι τῆς Κακάβας») (Ἀναδημοσίευση παλαιότερου ἄρθρου ἀπό παλαιό ἱστολόγιο καὶ “χίμαιρα”- ἐδῶ πολυτονισμένο) Ἃς εἴμαστε εἰλικρινεῖς ἀπὸ τὴν ἀρχή. Γιὰ τοὺς περισσότερους ἀπὸ ἐμᾶς, ὁ Παλαμᾶς μοιάζει πολὺ μὲ τὸ παλαιὸ δακτυλίδι τῆς προγιαγιᾶς μας, ἐκεῖνο τὸ τεράστιο, τὸ παλαιικό, τὸ καταπράσινο. Πάει καιρὸς ποὺ δὲν…