Το μεγάλο μας (λογοτεχνικό) τσίρκο…

Το μεγάλο μας (λογοτεχνικό) τσίρκο…

Οἱ ποιητικὲς γενεὲς καὶ ἄλλοι λογοτεχνικοὶ μῦθοι στὴν σύγχρονη Ἑλλάδα (Ἀφιερωμένο στὸν Ἰάκωβο Καμπανέλλη καὶ στὴν μεταπολεμικὴ γενιὰ) Ἀνθολογοῦνται οἱ ποιητές μὲ σειρά ἐμφάνισης στὸ κείμενο – Ἰάκωβος Καμπανέλλης {4 ποιήματα + 1 ἀπόσπασμα θεατρικοῦ διαλόγου}, Νῖκος Ἐγγονόπουλος, Πᾶνος Πρωτοπαππᾶς, Γιάννης Ρίτσος, Τάσος Κόρφης, Νῖκος Χάγερ – Μπουφίδης, Κώστας Μόντης, Θανάσης Κωσταβάρας, Τάκης Παπατζώνης, Γιῶργος…

Μιὰ πλήξη ἀπόψε τὴν ψυχὴ λαγγεύει καὶ τὸ νοῦ…

Μιὰ πλήξη ἀπόψε τὴν ψυχὴ λαγγεύει καὶ τὸ νοῦ…

Τίτλος σὲ βιβλιογραφία: Ὁ περίκλειστος βίος στὴν νεότερη ἑλληνικὴ ποίηση Τίτλος χρήσης: Ἀνία, πλήξη, ῥαθυμία, στὴν ἑλληνική ποίηση Πρώτη ἔντυπη δημοσίευση: “Χίμαιρα”, 2ο τεῦχος Ανθολογοῦνται οἱ ποιητές, μὲ τὴν σειρά ποὺ εμφανίζονται στὸ κείμενο: Κώστας Καρυωτάκης, Γιῶργος Σαραντῆς, Στράτος Κοντόπουλος, Τῖτος Πατρίκιος, Ἄθως Δημουλᾶς, Γιῶργος Σεφέρης, Ἀνδρέας Καραντώνης [κριτικά ἐπὶ Σεφέρη], Πέτρος Χρονᾶς, Λεία Χατζοπούλου…

Ποῦ πᾶς ποιητά μου μὲ τέτοιον καιρό, μέρος δεύτερο..

Ποῦ πᾶς ποιητά μου μὲ τέτοιον καιρό, μέρος δεύτερο..

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ (Γιὰ ἐκεῖνον ποὺ θὰ παραξενευθεῖ ἀπὸ τὶς ἐναλλαγὲς ὕφους στὸ ἄρθρο ποὺ ἀκολουθεῖ, θὰ πρέπει νὰ ἐνημερώσουμε ὅτι σήμερα δημοσιεύουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ μία συζήτηση ποὺ ἔγινε πρὶν ἀπὸ ὀκτὼ περίπου χρόνια, στὸν φιλόξενο χῶρο τοῦ «la poesie du monde», ἑνὸς βραχύβιου συλλόγου ἑλλήνων φοιτητῶν ποὺ πλέον σήμερα  ἔχει διαλυθεῖ, ἀλλὰ στὴν σύντομη ζωὴ…

Ποῦ πᾶς ποιητά μου μὲ τέτοιον καιρό..

Ποῦ πᾶς ποιητά μου μὲ τέτοιον καιρό..

(Γιὰ ἐκεῖνον ποὺ θὰ παραξενευθεῖ ἀπὸ τὶς ἐναλλαγὲς ὕφους στὸ ἄρθρο ποὺ ἀκολουθεῖ, θὰ πρέπει νὰ ἐνημερώσουμε ὅτι σήμερα δημοσιεύουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ μία συζήτηση ποὺ ἔγινε πρὶν ἀπὸ ὀκτὼ περίπου χρόνια, στὸν φιλόξενο χῶρο τοῦ «la poesie du monde», ἑνὸς βραχύβιου συλλόγου ἑλλήνων φοιτητῶν ποὺ πλέον σήμερα  ἔχει διαλυθεῖ, ἀλλὰ στὴν σύντομη ζωὴ του πρόλαβε…

Σταύρωση, θάνατος κι ἀνάσταση στὴν ἑλληνική ποίηση

Σταύρωση, θάνατος κι ἀνάσταση στὴν ἑλληνική ποίηση

  Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδοῦλα τῆς καρδιᾶς μου, πουλάκι τῆς φτωχειᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου, πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς πού κλαίω καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γροικᾶς τά πού πικρά σοὺ λέω; Γιόκα μου, ἐσὺ πού γιάτρευες κάθε παράπονό μου, πού μάντευες τί πέρναγα κάτου απ’  τὸ τσίνορό…

Ἀναζητῆστε τα μωρέ ἐκεῖνα ποὺ ἀξίζουν..

Ἀναζητῆστε τα μωρέ ἐκεῖνα ποὺ ἀξίζουν..

(Τὸ κείμενο δὲν εἶναι ἀναλυτική παρουσίαση τοῦ Κώστα Μόντη, ἁπλῶς μὶα μικρή εἰσαγωγή στην ποίησή του, γιὰ τὸ μέλλον ἔχει ἤδη προγραμματιστεί μία ἀναβάθμιση τοῦ ἄρθρου μὲ ἐπιπλέον ποιήματα καὶ κρίσεις γιὰ τὸ ἔργο του. Τὸ ἄρθρο ἔχει δημοσιευθεί πρὶν ἀπὸ ἕναν περίπου χρόνο στὸ παλαιό ἱστολόγιο καὶ γι’αὐτό θὰ βρεῖτε ἀναφορές ανεπίκαιρες, ὅπως ἐκείνη…