Κι ἔτσι, τ’ ἀγαπημένο μας ταξίδι ἀπαρατήσαμε..

Κι ἔτσι, τ’ ἀγαπημένο μας ταξίδι ἀπαρατήσαμε..

Ὁμολογῶ πὼς τὸν ποιητὴ Τεῦκρο Ἀνθία, (1903-1968, γέννηση στὸ χωριὸ Κοντέα τῆς Ἀμμόχωστου, πραγματικὸ ὄνομα Ἀνδρέας Παύλου), τὸν γνώριζα λίγο ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα ποιήματα σὲ ἀνθολογίες, περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἐκτενή κριτική του στὸ ἔργο τοῦ Καρυωτάκη (περισσότερο στὸν ἴδιο τὸν Καρυωτάκη, ἀλλὰ αὐτὸ θὰ τὸ δοῦμε παρακάτω…), ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ συνέχειες στὴν ἐφημερίδα “Ὑπαλληλική”, ἐπίσημο…

Δὲν μπορῶ νὰ γευτῶ τὰ δῶρα αὐτοῦ τοῦ κόσμου..

Δὲν μπορῶ νὰ γευτῶ τὰ δῶρα αὐτοῦ τοῦ κόσμου..

«Δὲν μπορῶ νὰ γευτῶ τὰ δῶρα αὐτοῦ τοῦ κόσμου… (ἀναδημοσίευση ἀπὸ παλαιό ἱστολόγιο καὶ “χίμαιρα”, πολυτονισμένο) (Ἀνθολογοῦνται οἱ ποιητές, μὲ σειρὰ ἐμφάνισης στὸ κείμενο: Στράτος Κοντόπουλος, Χρυσάνθη Ζιτσαία, Τάκης Δόξας, Marco Paladini, Eugenio Montale, Ζωὴ Καρέλλη, Μίνως Ζῶτος, Τάσος Κόρφης, Ἀνδρέας Λασκαράτος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Τάσος Ζερβός, Μιχάλης Στασινόπουλος, Θωμὰς Γκόρπας, Κώστας Οὐράνης, Ἀλέξανδρος Μπάρας, Τεῦκρος…