Παραλογοτεχνικά

Αποσπάσματα από μία συζήτηση με τον Μάνο Τασάκο για την Παιδεία και τον πολιτισμό.

(Ὅσα ἀποσπάσματα κριτικῶν σημειωμάτων παρατίθενται στο κείμενο, δεν αφοροῦν τήν ποιότητα τῶν κρινόμενων ἔργων, ἀλλά τήν μέθοδο που ἀκολουθεῖ ἡ κριτική προς αὐτά) Φαντασθεῖτε ἕνα ἀθλητικό στάδιο γεμάτο ἀπό θεατές ἀγώνων, ἅς ὑποθέσωμε στίβου. Οἱ ἀθλητές ἑτοιμάζονται νά ἀγωνισθοῦν στά 100 μέτρα, ἅς ὑποθέσωμε καί πάλι ὅτι ἡ ἀνώτατη ἐπίδοση  εἶναι στά δέκα δευτερόλεπτα. Ὁ…

Οἱ ποιητικὲς γενεὲς καὶ ἄλλοι λογοτεχνικοὶ μῦθοι στὴν σύγχρονη Ἑλλάδα (Ἀφιερωμένο στὸν Ἰάκωβο Καμπανέλλη καὶ στὴν μεταπολεμικὴ γενιὰ) Ἀνθολογοῦνται οἱ ποιητές μὲ σειρά ἐμφάνισης στὸ κείμενο – Ἰάκωβος Καμπανέλλης {4 ποιήματα + 1 ἀπόσπασμα θεατρικοῦ διαλόγου}, Νῖκος Ἐγγονόπουλος, Πᾶνος Πρωτοπαππᾶς, Γιάννης Ρίτσος, Τάσος Κόρφης, Νῖκος Χάγερ – Μπουφίδης, Κώστας Μόντης, Θανάσης Κωσταβάρας, Τάκης Παπατζώνης, Γιῶργος…

(Τὸ κείμενο ἔχει ἀνεβεῖ στὴν Academia σὲ μορφή PDF καὶ εἶναι διαθέσιμο γιὰ ἐλεύθερο download) Θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι μὲ τὸ σημερινὸ κείμενο γιὰ τὴν ἐκπαίδευση, ὁλοκληρώνεται μία τριλογία ποὺ ξεκίνησε μὲ τὸ «Γιατί κλείνουν τὰ βιβλιοπωλεῖα» καὶ συνεχίστηκε μὲ τὸ «Ἡ ἀνύπαρκτη πνευματικότητα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας». Στὸ σύνολό τους τὰ τρία κείμενα,…

Γιὰ ἀνάγνωση μὲ μουσική ὑπόκρουση… (Ἐκτενῆ ἀποσπάσματα ἀπὸ ἀφιέρωμα γιὰ τὸ 2ο τεῦχος τῆς χίμαιρας, μὲ ἐπικαιροποιημένα στοιχεῖα – κατὰ μία ἔννοια τὸ σημερινὸ κείμενο μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ μία συνέχεια ἢ ἕνα συμπλήρωμα σὲ ἐκεῖνο γιὰ τὰ βιβλιοπωλεῖα. Ὅσα ὀνόματα ἀναφέρονται στὸ κείμενο εἶναι ἐνδεικτικά παραδείγματα ποὺ καταδεικνύουν χαρακτηριστικά τῆς πλειονότητας. Ἀνθολογοῦνται μὲ ἕνα ἤ…

(Ἀληθινὴ ἱστορία, ἀποσπάσματα ἀπό διήγημα, δὲν γνωρίζω ἄλλωστε πολλὲς λεπτομέρειες. Ἀφιερωμένο σὲ ὅσους ἦταν ἐκεῖ, μὰ δὲν τὄμαθε ποτὲ ἡ μάνα τους, μήτε ἡ τσέπη τους)     Τὰ κουρέλια   [su_dropcap size=”5″]Π[/su_dropcap]ονεμένη ἱστορία ὁ Ἰορδάνης, νύχτα μπῆκε στὸ Πολυτεχνεῖο καὶ νύχτα βγῆκε, ξύλο στὴν εἴσοδο ξύλο καὶ στὴν ἔξοδο, ὑποχρεωτικὴ θητεία, καψόνι, διαπόμπευση καὶ…

Ὅταν ὁ Μάνος Τασάκος μοῦ ζήτησε ἕνα κείμενο γιὰ τὶς προσωπικὲς βιβλιοθῆκες, (ἔτσι τόπε, γενικά…), δὲν ξέρω γιατί, ἀλλὰ ἡ μνήμη μου ἀνακάλεσε ἐκείνη τὴν ἐρώτηση κλισὲ στὰ περιοδικὰ τοῦ 60, ποὺ συνεχίζει νὰ ἐκφέρεται βέβαια ἕως καὶ σήμερα: «Ἐὰν ἔπρεπε νὰ πάρετε ἕνα καὶ μοναδικὸ βιβλίο σὲ ἕνα ἐρημονῆσι, ποιὸ θὰ ἦταν αὐτό;». Ποτὲ…

(Άναδημοσίευση ἀπὸ τὸ παλαιό ἱστολόγιο. Ἐπειδή μὲ βάση τὸ κείμενο ξεκίνησε ἕνας διάλογος τὶς μέρες πού δημοσιεύθηκε, μὶα μόνο παρατήρηση: Δὲν ὑπερτιμῶ τὴν βαρύτητα τῶν ἄψυχων στὴν λογοτεχνική δημιουργία καὶ συμφωνώ ὅτι ἡ ποιότητα τῆς τελευταίας εἶναι πού προσθέτει ἤ ἀφαιρεῖ “ζωὴ” ἀπὸ τὰ κτίρια. Ἐκεῖνο πού τὸ ἄρθρο προσπαθεί νὰ ἀναδείξει εἶναι τὸ ἀποτὐπωμα…

..Ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ παραδίδονται σκήπτρα. Ὅλα κληροδοτημένα Νόμοι συντεχνιῶν Ἀποθέωση μετριοτήτων Πυρετὸς διαβουλεύσεων. (Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ἰχθύων λόγος, University studio press, 2011, ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ποίημα «Ἀνεξάρτητη ἀρχὴ»)   «Ὅσο πρωὶ κι ἂν σηκωθοῦμε μᾶς προλαβαίνει ἡ λύπη μας..» (Τάσος Ζερβός, Ἡ μεγάλη ἔρημος, 1962) Ἀστειεύομαι καμιὰ φορά μὲ φίλους καὶ γνωστοὺς ὅταν ἡ συζήτηση…