Παραλογοτεχνικά

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού» Η περιβόητη αφετηριακή φράση τού κομμουνιστικού μανιφέστου, έχει σήμερα μοναχά ιστορική αξία, η παράφρασή της όμως θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ηχηρό προειδοποιητικό μήνυμα προς όλους αδιακρίτως – «Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα τής βίας». Και εάν Αμερική και Ευρώπη…

Και καθώς η ζωή δεν είναι μόνο ποίηση και λογοτεχνία, (ευτυχώς ή δυστυχώς), ένα μικρό διάλειμμα σήμερα για να ρίξουμε μια ματιά στο τελευταίο πόνημα τού Μίμη Ανδρουλάκη, ένα  (αυτοβιογραφικό) βιβλίο με τίτλο «Κάτω από τις στάχτες». Πριν πούμε δυο λόγια για το βιβλίο αυτό και το γιατί το θεώρησα τόσο σημαντικό ώστε να τού…

Ο Βασίλης Καρράς μού ήταν συμπαθής. Ένας γνήσιος λαϊκός άνθρωπος, πρόσχαρος, ανοιχτόκαρδος, συνεπής στο είδος που υπηρετούσε. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να περιαυτολογεί ή να αποδίδει στην καλλιτεχνική του πλευρά επίθετα μεγαλείου, από αυτά που αφειδώς και αδιακρίτως χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι τής εποχής, τεράστιος, ανυπέρβλητος, μοναδικός και άλλα παρόμοια. Εάν μάλιστα ισχύουν όσα γράφονται και…

Από το έργο του ζουν εκδότες, βιβλιοπώλες, τυπογράφοι, επιμελητές, μεταφραστές, εικονογράφοι, διαφημιστές – αλλά δεν μπορεί να ζήσει ο ίδιος.

Η ουσία είναι ότι η Αριστερά πρέπει να ξεκινήσει να παράγει πολιτική αρχών και αξιών, διαφορετικά θα παραμείνει ένα φάντασμα τού παλιού της εαυτού, μία μαγική εικόνα, ένα πουκάμισο αδειανό.

(Το κείμενο αυτό τού Μάνου Τασάκου γράφτηκε και στάλθηκε στον πρόεδρο τού ΣΥΡΙΖΑ μετά την ήττα τού 19. Επικαιροποιημένο μετά τα αποτελέσματα τού 23. Στάλθηκε βεβαίως, αλλά το πιθανότερο είναι να μην διαβάστηκε ποτέ. Επίκαιρο όσο ποτέ. Πρώτη δημοσίευση, καθώς το 2019 δεν δημοσιοποιήθηκε. Τα σχόλια κάτω από το κείμενο είναι ανοικτά.)

Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή. (Γιώργος Σεφέρης) Δημοσιεύοντας το παρακάτω περιστατικό τηρώ μία υπόσχεση, προς κάποιον που δεν έχει πια φωνή, κουράγιο και δύναμη για ν’ αντισταθεί στους μικρούς, αλλά απάνθρωπους δικτάτορες τής καθημερινότητάς μας. Πολύ στενός μου συνεργάτης έχασε τον…

Δεν είμαι γενικά αντίθετος στους συμβολισμούς. Μία σημαία, ένα άγαλμα, μια τοιχογραφία, μια φουστανέλα και πολλά ακόμη – όλα αυτά λειτουργούν πολλές φορές ωσάν ξυπνητήρια, ωσάν οδοδείκτες μιας ιστορικής μνήμης. Και στην περίπτωση αυτή ημπορεί κανείς να τα δει με μία κάποια σοβαρότητα, ως υπενθύμιση των σοβαρών που απασχολούν την συνείδησή του. Ας πούμε, πίνει…